कोरोना र जिम्मेवारी

बिहानै उठेर पोशाक लाउदै गर्दा मेरी सानी छोरी हात समाउदै थिइ

बाबा बाहिर जान हुन्न रे कोरोना आएको छ मैले सुनेको भन्दै थिइ 

आखा भरी आसु आयो छोरी को कुरा सुनेर 

अनि जब ऐना हेरे मेरो पोशाक ले जिम्मेवारी बोकेको थियो मैले मेरो देश देखे 

छ परिवार मेरो पनि छ प्रिय मेरो पनि डर छ मलाई पनि कोरोनाको 

तर जब मेरो देश लाई सम्झे अनि मेरो कर्तब्य ले मलाई आट दियो हो

मेरो हात मा पन्जा छैन मेरो मुख मा मास्क छैन र न मैले माग्न नै सक्छु

 तर पनि जब कुरा देश को आउछ

म एउटा पुलिस, म स्वास्थ्यकर्मी, म पत्रकार  भएर आफ्नो ज्यान दाउ मा लाउछु

 खान्छु गाली केहि जनता को कुटाइ पनि खाएकै छु घाम पानी न कोरोना जनता को लागी ड्युटी गएकै छु